Zadowoleni z naszych mechanicznych umiejętności przygotowujemy sobie w jachtowym kambuzie obiadokolację i teraz dopiero czujemy zmęczenie. Szybki prysznic w portowej łaźni i wskakujemy do śpiworów. Jeśli ktoś mówi, że trudno jest zasnąć na nowym miejscu, powinien spróbować na jachcie, nie doliczy do 10 baranów i będzie spał jak dziecko.
   O świcie budzę się i postanawiam wyjrzeć na zewnątrz. Nachylenie trapu od kei w kierunku jachtu jest dużo większe, niż było wieczorem. Z niepokojem zaglądam do zęzy i stwierdzam, że jest sucho, więc wody chyba nie nabieramy. Wychodzę jeszcze raz na pokład i dostrzegam, że inne jachty też stoją niżej, a więc jest prawie 30-centymetrowy odpływ. Wracam do swojej koi i dziękuję sobie, że nie obudziłem kapitana, bo miałby pewnie ze mnie niezły ubaw. Wstajemy około ósmej rano i okazuje się, że poziom wody wrócił do wczorajszego poziomu, a bezchmurne niebo zwiastuje dobrą pogodę na pierwszy rejs naszym pogromcą morskich przestrzeni. Poranna toaleta, śniadanie, przegląd żagli i całego olinowania zajmuje nam około dwóch godzin.



       Wreszcie słyszę to na co czekałem od samego przyjazdu –„no to odpływamy”. Rzucamy cumy i powoli „na silniku” ruszamy portowym kanałem w kierunku główek portu. Kiedy po obu burtach mamy trochę więcej przestrzeni odkładam bosak i chwytam kamerę, żeby sfilmować pierwsze wyjście w morze. Mijamy główki portu i od razu czujemy na policzkach to, co do żeglowania jest niezbędne – ciepły, niezbyt silny wiatr. Po kilku minutach, kiedy jacht jest już w bezpiecznej odległości od wejścia do portu i ustawia się dziobem do wiatru, spodziewam się komendy „przygotuj żagle do postawienia” i potem „żagle staw”, a słyszę „no dobra, stawiamy żagle”. Jak się później miałem okazję przekonać, takie jest właśnie pływanie z Ryszardem, bez stresu, bez zbędnych proceduralnych komend,  z możliwością pytania o wszystko.



     Stawiamy grota (żagiel główny), potem foka (przedni żagiel pomocniczy), który tutaj nazywa się genuą i za chwilę milknie silnik. Zaczynamy żeglować. Słychać tylko plusk ciętej dziobem wody, lekki szum wiatru i teraz dopiero zdaję sobie sprawę, że nie są to wystarczające słowa do opisania tej pięknej muzyki, którą zna każdy żeglarz. Mam wielką ochotę poprosić o miejsce za sterem, ale kiedy patrzę na trudny do opisania wyraz twarzy kapitana, pełen radości, dumy z osiągniętego celu i czegoś jeszcze … nie śmiem zakłócać tego nastroju i … fotografuję.



     Mijamy co chwilę jakąś wyspę, mniej lub bardziej porośniętą śródziemnomorską odmianą kosodrzewiny (nazwę wymyśliłem na okoliczność braku wystarczającej wiedzy o roślinności śródziemnomorskiej), a na każdej z nich jest przynajmniej jedna lampa (latarnia) nawigacyjna, świecąca po zmroku specjalnym kodem świetlnym, łatwym do zidentyfikowania na mapie w czasie nocnej żeglugi. Pierwszy raz w życiu płynę jachtem, na którym fok ma większą powierzchnię od grota i to chyba głównie od niego zależy z jaką szybkością płyniemy. Teraz przemieszczamy się z prędkością 6-7 węzłów (1 węzeł = 1 mila morska na godzinę) przy wietrze 3 st. w skali Beauforta. Mile zaskakuje nas szybkość i sprawność manewrowa jachtu. Ciągle płyniemy jednym halsem (kurs w stosunku do kierunku wiatru), nieznacznie tylko skręcając przy omijaniu kolejnych wysp. Trzeba wtedy oczywiście luzować lub wybierać żagle, co przy takiej powierzchni i wietrze jest możliwe tylko przy pomocy kabestanu.



      Mogę też posterować do woli, co okazuje się bardzo przyjemnym ale i odpowiedzialnym zajęciem, o czym miałem się przekonać w drodze powrotnej. Po kilku godzinach żeglugi znaleźliśmy się 11 mil morskich od naszego portu i naszym oczom ukazuje się gładki horyzont. Jesteśmy na pełnym morzu. Tutaj fala jest już znacznie większa i „bujanie” oczywiście też. Czas zawracać, żeby przed nocą zdążyć do portu.



    Wracamy bejdewindem (kurs ok. 40-45 st. do kierunku wiatru) i przy omijaniu kolejnych wysp kilkakrotnie zmieniamy hals. Dmucha coraz mocniej i przy wietrze 4-5 st. Beauforta płyniemy 7-9 węzłów. Przechylony blisko 40 stopni jacht i rozbryzgująca się fala, wpadająca co chwilę na pokład nie nastraja mnie już tak radośnie jak na początku rejsu. Pytam nieśmiało, czy nie należało by zrefować (zmniejszyć powierzchni) żagli, ale kapitan twierdzi, że nie ma potrzeby i żeby poczuć się pewniej powinienem posterować. Mając absolutne zaufanie do doświadczonego kolegi nie śmiem odmówić i okazuje się, że przy sterze diabeł jest dużo mniej straszny. Dopiero teraz dowiaduje się, że sam balast naszego jachtu (umieszczony w kilu i dolnej części kadłuba) waży prawie 1,5 tony. Nie mają tego jachty śródlądowe, a sam miecz nawet dość ciężki nie wystarcza do utrzymania żaglówki w pionie przy bardzo silnym wietrze.



     Po powrocie do portu czeka nas jeszcze mycie pokładu, a potem lampka dobrego, chorwackiego wina w portowej tawernie, przy której wspominamy długie przygotowania do tego, co dzisiaj mieliśmy okazję przeżyć.



   Następnego dnia wypływamy około południa i bierzemy kurs na wyspę Pakoštane. Zamierzamy potestować manewry na silniku, zrobić kilka fotek z pontonu i wykąpać się morzu. Pogoda jak na zamówienie, słońce w zenicie, słaby wietrzyk i niezbyt duża wilgotność powietrza, doskonała do fotografowania. Po kilkunastu minutach znajdujemy się pomiędzy wyspą Pakoštane, a małą niezamieszkałą wysepką na zachód od Biogradu. Za burtę idzie napompowany wcześniej ponton, w którym wyposażony w kamerę i aparat fotograficzny za chwilę zajmuję miejsce. Uwiązany na 50-metrowej lince ponton szybko oddala się od jachtu, a Ryszard wykonuje kilka ostrych manewrów, abym miał możliwość pofimowania i zrobienia kilku fotek naszemu "Carpe Diem" pod pełnymi żaglami. Po sesji zdjęciowej ponton przywiązujemy "na krótko" do drabinki kąpielowej, zrzucamy żagle i na silniku płyniemy w kierunku małej wysepki. Żeby się za bardzo nie napracować przy wyciąganiu kotwicy, ustawiamy sonar na 8 metrów i kiedy daje się słyszeć przerywany sygnał rzucamy kotwicę.



    Miejsce wydaje nam się idealne do kąpieli, więc zrzucamy ubranie i pierwszy do wody wskakuje kapitan, a ja postanawiam zrobić jeszcze kilka fotek. Po kilku minutach, kiedy też mam zamiar zejść do wody, słyszę od Ryszarda "chyba jest tu jakiś prąd", mówię "aha" i fotografuję dalej. Po chwili widzę, że Ryszard płynie kraulem od strony rufy, ale dystans pomiędzy nim a jachtem wcale się nie zmniejsza i w końcu krzyczy "puść mi ponton, bo chyba nie dopłynę". Natychmiast odwiązuję linkę i widzę jak ponton bez mojej pomocy szybko oddala sie od jachtu w kierunku Ryszarda. Teraz dopiero zdaje sobie sprawę jak silny musi być ten prąd, który początkowo zlekceważyłem. Zmieniamy się na pokładzie i teraz ja zanurzam się w wodzie, ale pływam tylko wzdłuż linki pomiędzy jachtem a pontonem. Po kąpieli obserwujemy przepływający z dość dużą szybkością prąd i zastanawiamy się, co by było gdybyśmy obaj jednocześnie wskoczyli do wody i oddalili się od jachtu. Mogłoby nie starczyć sił na dłuższe zmaganie się z żywiołem.
      Na ostatniej fotografii widać "dowód naukowy" na istnienie tego morskiego prądu. Jacht stojący na kotwicy zawsze ustawia się dziobem do wiatru, a nasz stoi do wiatru bokiem, co widać patrząc na banderę, która spełnia tutaj rolę wiartowskazu.
    Pomanewrowaliśmy sobie jeszcze trochę "na silniku" i skierowaliśmy się w kierunku portu, aby zjeść obiad i przygotować się do długiej podróży powrotnej. Tak zakończyło się pierwsze pływanie na naszym "Carpe Diem". Dla mnie był to drugi wyjazd do Chorwacji i pierwsze doświadczenia w żeglowaniu po Adriatyku.

Autor relacji - Zygmunt Szelech

*Jest to rozwinięcie artykułu, napisanego do tygodnika Grot (nr 16 z 14 września 2007).